Media i epidemie: Techniki popularyzacji wiedzy o zdrowiu publicznym w XIX i XX wieku.
PL / ENG
Jaki jest związek między technikami komunikacji a przemianami społecznymi i kulturowymi? Ten projekt, łączący badaczy zajmujących się naukami humanistycznymi i artystami teatralnymi, proponuje zbadanie tej kwestii w kontekście zdrowia publicznego i choroby. W szczególności ma on na celu udokumentowanie (z perspektywy historycznej i współczesnej, a także transdyscyplinarnej i ponadregionalnej) roli mediów i technologii komunikacyjnych w radzeniu sobie z epidemiami oraz kreowaniu z nich wydarzeń medialnych w Polsce, Rumunii, Wielkiej Brytanii i Indiach.
Dzięki współpracy z partnerami, którzy poprzez praktykowane formy artystycznej ekspresji zapewniają szeroki dostęp do opinii publicznej, projekt dostarczy innowacyjnych narzędzi edukacyjnych, które pomogą przywrócić pamięć o minionych pandemiach i będą promować krytyczny namysł nad zdrowiem publicznym, mediami i technologią w erze cyfrowej. Będąc zjawiskami przede wszystkim o charakterze medycznym i społecznym, epidemie są także często zdarzeniami bardzo medialnymi, chociaż ograniczenia i lokalne przejawy tej mediatyzacji nie zostały jeszcze w pełni zbadane zarówno w kontekście historycznym, jak i współczesnym. To dodatkowo podkreśla rolę mediów i technologii w zarządzaniu epidemiami, jak i opowiadaniu o nich.
Jednocześnie jednak technologie komunikacji również odgrywały kluczową rolę w obiegu szkodliwej (dez)informacji, zwłaszcza od czasu pojawienia się telegrafu elektrycznego w pierwszej połowie XIX wieku. Jeśli przed nadejściem telegrafu informacja pokonywała przestrzeń fizycznie wraz z jej materialnymi nośnikami, telegrafia umożliwiła zdematerializowaną mobilność, w której wiadomość podróżowała szybciej i dalej, jako sygnał elektryczny za pomocą przewodów. Był to przedsmak tego, czego doświadczamy dziś w dobie Internetu. Dzięki temu kierunkowi rozwoju techniki zwiększyła się zdolność mediów do funkcjonowania jako platforma rozpowszechniania wiedzy naukowej, debatowania nad sposobami radzenia sobie z epidemią, ale także jako narzędzie szerzenia dezinformacji, niepewności i paniki.
Podstawą tych wszystkich zjawisk jest założenie, że końcowi użytkownicy/konsumenci w łańcuchu komunikacji naukowej, pojedyncze jednostki i całe społeczności, są w stanie przyswoić przekazywaną wiedzę. A co, jeśli nie mają takiej możliwości? Osoby niesłyszące, niewidzące lub o ograniczonych zdolnościach poznawczych, ze względu na utrudniony dostęp do głównych kanałów wymiany informacji lub ich niedostępność, są bardziej narażone na ryzyko infekcji w epidemii. Polska część projektu ma w szczególności na celu zbadanie jak wiedza medyczna i naukowa była przekazywana osobom niepełnosprawnym oraz w ramach ich społeczności. Koncentrując się na grupach wcześniej niedostatecznie reprezentowanych w podobnych badaniach, przedstawimy ich doświadczenie na tle sytuacji ogółu polskiego społeczeństwa.
Strona projektu: https://mediaepidemics.com/